Ako kasi, lagi. Mahal ko sila, pero mahal ba nila ako? Naging busy ako noon, hindi nakasama sa mga gala nila. Madalas akong hindi kasama kasi hindi ako pinapayagan. Pag kasama ko sila, dun ako pinakamasaya. Alam kong ganun din sila. Pero sa mga nakaraang araw, ngayong nasa Pilipinas na uli ako, nasaan sila?
Nasaan sila nung mag aya ako sa contest na sinalihan ko? Nasaan sila nung mag-aya ako ng gala sa Trinoma? Nasaan?
Hindi naman sa hindi ako nakakaintindi. Para sa kaalaman ng lahat, pinipilit kong intindihin. Ginawa ko lahat para maintindihan. Pero bandang huli, wala pa rin akong magawa. Dumarating pa rin sa punto na nagtatampo ako. Sagad.
Kung ayaw nila akong makita, ayos lang sa akin. Kung magtaka silang hindi ko na sila inimbitahan, problema na nila yun. Pag nag aya sila, walang problema, sasama ako. Pero hinding hindi ko na sila iimbitahin ng personal. Nakakasama na kasi ng loob. Mag-iimbita o mag-aaya ka, walang pupunta. Para kang nag-imbita ng pader. Hindi ko na tatanggapin yung rason na hindi sila pinayagan, kasi mula ng umuwi sila dito, puro na sila gala. Pag boypren ang kasama, papayagan agad. Pero bakit pag ako na, walang pwede?
Kung ginagawa niyo yan dahil wala akong kwentang kaibigan, eh di sorry.
No comments:
Post a Comment